van de Barentszee naar de Eegeische zee!

We hebben het gehaald, de Eegeische zee! De blauwe wateren met de fijne eilandjes vormen toch wel een psychologisch ijkpunt van de trip; wellicht het zuidelijkste punt... en ver boven en achter ons ligt het oude vertrouwde Murmansk te bibberen in de beginnende winter aldaar....

En wat is het fijn om weer in Griekenland te zijn! Nu we op onze reizen zo'n beetje heel Europa hebben gezien durven we voorzichtig te concluderen dat dit toch wel ons favoriete land is... een ideale plek om even uit te rusten van al het vakantie vieren. Het Griekse tempo dwingt dat wel af want hier moet je zelfs een half uur op je fastfood wachten!

We zitten alweer een week of twee tussen de besnorde mannen (en vrouwen) met gouden kruisjes in hun borsthaar en witte overhemden, en natuurlijk hebben we ook alweer een en ander gedaan en meegemaakt. Zo hebben we een flitsbezoek aan Dadia nationaal park gebracht waar we een mooie wandeling hebben gemaakt en echte aasgieren met van die kale nekken hebben gezien... Maar de wnf rangers vonden het nodig om de prijzen zo hoog op te drijven daar dat het voor ons geen doen meer was om langer te blijven dan 1 nacht...

Dus eigenlijk veel eerder dan verwacht kwamen wij op Samothraki aan, een eiland dat al jaren op het verlanglijstje stond. We zijn hier elf dagen gebleven, beetje op de stranden gehangen, beetje zonnen, beetje rond het eiland en door de dorpjes getourd, en loes heeft lekker kunnen bekomen van haar gekneusde rib die nu bijna geen zeer meer doet (die heeft ze trouwens opgedaan door van een krukje te vallen in een Roemeens barretje omdat ze haar vest wilde pakken dat op de kruk lag en blabla bla..). Samothraki is een fantastische plek en ook de herfst in Griekenland is zo gek nog niet; zo af en toe waait er zo'n vervelend dor blad het strand op als je ligt te zonnen, en de stranden zijn wel erg leeg...mmmm... Samothraki heeft twee hele mooie stranden die in deze tijd al helemaal rustig zijn, mooie wateren met dolfijnen en zeehonden (jaha, we hebben ze gezien!), en, wat erg apart is, zoet-waterbronnen en zodoende dus riviertjes en watervallen en erg veel bossen. Helaas trekken bronnen wel erg veel hippies aan die heel de dag eromheen hangen te blowen en 's avonds vollemaanfeesten op de stranden houden... maar die hebben we makkelijk kunnen afhouden want gelukkig houden hippies niet van pitoreske bergdorpjes en zwemmen. Maar alle aardstralen en ondergrondse geofysische magnetische energievelden (aldus de hippies) konden niet voorkomen dat de clio het een beetje moeilijk kreeg.... de tweede dag begaf de injectie het... Hoe het komt mag joost weten, maar we hebben het allemaal dus te voet, liftend en per scooter gedaan, wat overigens ook goed te doen was, en ook wel weer eens prettig... Verder hebben we niet kunnen ontkomen aan een ouzo-drink-sessie met ons sluimer-alcoholistische bejaarde huisbaas / uitbater van het lokale cafe, wat ons voor Loes de eerste en voor Ruud de tweede kater van de reis opleverde. Die goeie man heeft ons weer eens van dichtbij laten zien wat een typische Griek is; sloom, traag maar erg gelukkig! Een goede spiegel voor onze immer gehaaste Hollandse zielen die niet rusten voordat alle problemen verholpen zijn en al het werk van de dag gedaan is.

De problemen met de auto leken door onze inmiddels ook erg relaxt geworden geesten erg ver weg, maar eenmaal terug op het vasteland bleken ze nog steeds te bestaan... Dus brachten we enkele uren door in de garage in Alexandroupolis en 100 kilometer verder weer een middag bij de renaultboer in Xanthi...Alle Griekse automonteurs en techneuten waren gelukkig erg behulpzaam en vakbekwaam en maakten alle tijd voor ons vrij en nu doet alles het weer... we houden onze vingers gekruist... Maar nu hebben we een mooie nieuwe injectie en een nog mooiere nieuwe pre-injectie-sensor en heel de wagen is ge-reprogrammeerd en we kunnen weer vrolijk verder tuffen...alsof er niets gebeurd is (de laatste anderhalve dag schrappen we maar uit ons reisdagboekje)...

En zo belandden we vol goede moed op het eiland Thasos en wat wil het geval; we vinden er eigenlijk geen drol aan...en het regent ook nog...en de griekse knmi voorspelt niet veel goeds...dus eigenlijk gaan we zometeen maar weer eens verder (in de hoop dat 10 minuten de zon doorbreekt zodat we nog een keer in de zee kunnen zwemmen).... Thasos is een soort Salou voor britse en duitse ouderen, en in deze tijd van het jaar een beetje een verlaten theater van neon... Er staan belachelijk veel gebouwen voor het aantal inwoners en er zijn bijna alleen maar gepensioneerden op de camping (en die nemen zelfs hun kanarie-pietjes mee op vakantie)....gezellig!

We vertrekken nu met evenveel goede moed naar de bergen van Epiros (en nu hebben we wel de weerberichten bekeken), en wie weet pakken we later aan de west-kust nog wel een eilandje mee...Maar nu eerst eens een aantal pieken tackelen aldaar en hopelijk de trek door de vikos-canyon voltooien, en wederom een prettige tijd hebben in de schattige dorpjes van Zagoria....!

Misschien klinken sommige dingen niet zo vrolijk en blij maar jullie moeten weten dat wij nog steeds heel gelukkig zijn en heel blij dat we onderweg zijn en dat we in Griekenland zijn saampjes en dat ook de zon wel weer gaat schijnen; kortom dat de praktische probleempjes verbleken bij het plezier! Zelfs hier in een internetcafe in het leuke Thasos!

En van hieruit groeten wij jullie allemaal die deze site bezoeken, veel plezier met jullie dingen en tot ooit!

ruud en loes

ps. hoe is het met mijn goudvis?